10. Escape Route.

♫

Mam życie tam gdzieś, ono czeka
Z ustawionymi palmami i jedynie nowymi twarzami
Jeśli mogłabym spojrzeć ponad teraźniejszość i dostać się tam
No cóż, kochanie, to jest warte spróbowania
Mamy wystarczająco czasu, aby zaplanować drogę ucieczki
Umieszczę moją mapę na ścianie w piwnicy
Uciekanie od problemów nie jest zwycięstwem
Ale to jedyny plan, który mam
To jedyny plan, który mam

♫

Przed wyjazdem zadzwoniłam do Mateusza i uprzedziłam go o przyjeździe do Kędzierzyna. Nie krył szczęścia, przez słuchawkę usłyszałam nawet, jak pisnął. Brakowało mi go. Bardzo.

Ale nie tylko Matiego. Artura też. Nawet nie wiedzieć kiedy, stali się moimi przyjaciółmi. I przywiązałam się do nich.

Dzień wcześniej spakowałam swoje walizki i przygotowałam się do snu. Nie mogłam się doczekać, kiedy w końcu ujrzę ich twarze.

Zaraz z rana wyjechałam z Częstochowy. Zostawiałam tu rodzinę i przyjaciół, ale w głębi serca poczułam, że to jest to, co powinnam zrobić. Rodzice, jak i Mikołaj bardzo chcą dla mnie dobrze, a Ingrid we wszystkim kibicuje. I kto wie, może w Kędzierzynie uda mi się wszystko ułożyć?

Wysiadłam dokładnie na tym samym peronie, gdzie po raz pierwszy zobaczyłam Artura, a potem przypadkiem poznałam Mateusza. Na samą myśl uśmiechnęłam się lekko i ruszyłam przed siebie.

Do mieszkania muzyków dojechałam taksówką. Szybko zapłaciłam taksówkarzowi za przejechane kilometry i przeszłam ścieżką prowadzącą do drzwi. Zapukałam w nie kilka razy i zaczęłam oczekiwać na ich buźki pomiędzy framugami. Po chwili otworzył mi Mateusz. Gdy mnie zobaczył, jego szczęście sięgnęło apogeum. Najpierw zakrył usta dłonią, po czym usłyszałam stłumiony pisk, a po chwili przyciągnął mnie do siebie i zaczął mocno ściskać.

- Lenka! - krzyczał cały czas, nie dając mi ani trochę dostępu do tlenu. Wykrztusiłam coś niezrozumiałego, a co miało brzmieć 'Też się cieszę, że cię widzę' a ten zaniepokojony wypuścił mnie z rąk. Przyjrzał mi się uważnie i, stwierdzając, że jednak nie uszkodził mnie na tyle poważnie, by dzwonić na pogotowie, wciągnął mnie do środka budynku.

Nic a nic się tu nie zmieniło; wielki obraz na ścianie przedstawiający krajobraz wodospadu Niagara, pięć parasolek w kącie, brązowy zegar ścienny, powieszony wysoko oraz mała klatka dla ptaka, chociaż żadnego kanarka tam nie ma - to wszystko stało na swoich miejscach. Tak jak to zapamiętałam. I chociaż nie było mnie tu raptem kilka tygodni, to za tym wszystkim się stęskniłam.

- Co tak stoisz? - z letargu wyrwał mnie głos Mateusza. Znowu złapał mnie za rękę i pociągnął go kuchni. Kiedy usiadłam przy stole, uprzednio kładąc walizkę na podłogę, chłopak nalał mi do szklanki soku. - Wiedziałem! No po prostu wiedziałem, że do nas jeszcze przyjedziesz!

- Skąd? - zapytałam, po czym poczułam smak pomarańczy na swoim języku. 

- To moje trzecie oko mi podpowiedziało. - Oboje wybuchnęliśmy śmiechem. - a tak na prawdę, to jestem jasnowidzem... Ale nie mów nic Arturowi, jeszcze by mnie sprzedał jakimś naukowcom.

- Słowo honoru. - Położyłam dłoń na klatkę piersiową. - A właśnie, gdzie on jest?

- Szwęda się gdzieś po mieście i daje koncerty - odparł. - Powinien zaraz wrócić. Aha, ale on nie wie, że przyjechałaś - dodał rozbawiony.

- Dlaczego?

- Chcę zobaczyć jego minę! - zaśmiał się i usiadł na krześle obok.

Po jakichś piętnastu minutach do domu wrócił Artur. Nie uległam namowom Matiego, bym schowała się w szafie i na jego znak wyskoczyła, z czego bardzo był zawiedziony.

Kiedy wyszłam na korytarz by się z nim przywitać, muzyk zobaczywszy mnie, stanął jak wryty.

- Lenka? - zapytał niepewnie, jakbym była tylko jego wyobrażeniem, ale ja pokiwałam głową i uściskałam go. - Dlaczego nie mówiłaś, że przyjeżdżasz?

- Mi mówiła - dobiegł nas z kuchni głos Mateusza, więc skierowaliśmy się do pomieszczenia obok, gdzie stał Mati, oparty o parapet. - Więc mnie kocha bardziej.

- Chciałbyś - wystawiłam mu język. - Kocham was jednakowo.

Mateusz zrobił zawiedziony wyraz twarzy, a ja nieco rozbawiona usiadłam na swoim wcześniejszym miejscu. Po kilku sekundach perkusista uderzył się otwartą dłonią w głowę, ale chyba za mocno, bo szepnął tylko 'Auć'.

- Przypomniałem coś sobie! - powiedział zaraz, masując obolałą część ciała. - Dzisiaj przecież mamy koncert!

- Brawo - zaśmiał się Artur. - Masz coraz gorszą pamięć.

- Więc kup mi jakieś tabletki, bo te co mam, już nie działają - odparł cicho tak, żebym nie usłyszała. Ale usłyszałam i od razu się zaśmiałam. - No co? - zapytał oburzony. - To nic dziwnego w tym wieku mieć zaniki pamięci.
- Nie, wcale. - Artur założył ręce na piersi, a razaz uniknął bliższego kontaktu z pięścią przyjaciela, która niebezpiecznie zbliżała się do jego ramienia.
I gdyby za bardzo nie korcił mnie temat podany przez perkusistę, nie przerwałabym im tej, zapewne interesującej i owocnej w siniaki, wymianie zdań.

- Powiecie mi coś więcej o tym koncercie? - zapytałam, ale chłopaki zdawało się, że mnie nie usłyszeli. Dziwnym trafem, temat ich rozmowy zszedł na włosy Artura.
- Ale co moje odżywki mają do twojej pamięci? - zapytał już nieco wkurzony chłopak. - Ograniczają cie?
- A żebyś wiedział!
- Hej! - krzyknęłam, a cztery pary oczu zwróciły się na mnie. - Co z waszym koncertem? I, do jasnej anielki, jeśli takie kłótnie będą odbywały się codziennie, to ja wracam do Częstochowy.
- Ale my się nie kłócimy - powiedział Artur, po czym usiadł na krześle.

- Ale do rzeczy! - przerwał mu Mati. - Dziś wieczorem odbędzie się nasz pierwszy koncert - powiedział, a oczy zabłysły mu dziwnie. - I mamy nadzieję, że przyjdziesz. Musisz przyjść!

- Przyjdę, oczywiście - odparłam z uśmiechem. - Nie przepuściłabym waszego występu.

- I prawidłowo! - zaśmiał się chłopak.

Knajpka o standardowej nazwie 'U Wiesia', gdzie zespół Artura i Mateusza miał zagrać swój pierwszy koncert przed tak dużą publicznością, wypełnił się po same brzegi. Z trudem wcisnęłam się do środka i ulokowałam blisko jednej ze ścian. Miałam jednak dobry widok na scenę, gdzie chłopaki podpinali swoje instrumenty do prądu.

Po przedstawieniu zespołu przez Artura, chłopaki zaczęli grać. Pamiętałam tę piosenkę. Grali ją wtedy, gdy Mateusz pierwszy raz zaprowadził mnie do ich domu. Artur śpiewał ją z dokładnie taką samą pasją, jak tamtym razem.

Po kilku innych piosenkach, Artur pokiwał głową do Mateusza, a ten zrobił to samo. Wokalista przybliżył do siebie mikrofon.

- Tę piosenkę chcielibyśmy zadedykować naszej przyjaciółce, Lenie. To dla ciebie, Bella - posłał uśmiech w moją stronę i po chwili zespół znów zaczął grać, tyle że po żywiołowych piosenkach, które dotychczas miałam okazję słuchać, w moje uszy wkradła się powolna melodia.

I znów mogłam delektować się jego przyjemnym dla ucha głosem i mogłabym się założyć, że każdy, kto na sali był obecny, twierdził tak samo.

Secrets I have held in my heart

Are harder to hide than I thought

Maybe I just wanna be yours

I wanna be yours

I wanna be yours.

Przy refrenie usłyszałam chórki Mateusza, co magicznie dopełniało całość. Kiedy chłopaki skończyli, cała sala obdarzyła ich gromkimi brawami, a gdy Artur podziękował za przybycie i pożegnał się z publiką, zaczęli oni wychodzić. Na swoim miejscu zostałam tylko ja wciąż stałam i opierałam się o ścianę. Cierpliwie czekałam aż chłopaki zwinął sprzęt i wrócimy do domu.

- Jak podobał ci się koncert? - niespodziewanie obok mnie wyrósł Artur. W ręce trzymał butelkę wody mineralnej, a drugą dłonią otarł mokre od potu czoło. Uśmiechnął się, więc  i ja także podniosłam kąciki ust.
- Bardzo. Jesteście niesamowici - odpowiedziałam.
- A piosenka dla ciebie? - zapytał ponownie z dziwnym błyskiem w oku.
- Tak, to miłe - uśmiechnęłam się.
W tym momencie podbiegł do nas Mati i zmierzwił włosy wokaliście, co mu się nie spodobało.

- Drogi Arturku, jakieś panie proszą cię przed klub. Chyba wpadłeś im w oko - powiedział, uśmiechając się przesadnie. Artur przewrócił oczami i wolno od nas odszedł. Mateusz zaśmiał się. - Chciałbym widzieć jego minę, jak się dowie, że te panie mają po piętnaście lat.

- Fanek się nie wybiera - parsknęłam śmiechem.

- Dokładnie! Panno Leno, chodźmy już do domu, bo i mnie zaraz dopadną jakieś rozwrzeszczane dziewczynki.

- Nie przeżyłbyś tego, prawda?

- Na pewno nie.

- Oj już nie przesadzaj - powiedziałam, kiedy skierowaliśmy się do wyjścia. - Życie muzyka właśnie składa się z obcowaniem z fanami.

- Jak to brzydko zabrzmiało - skrzywił twarz w grymasie. - Obcowanie z fanami... Lenka, nie używaj przy mnie takich słów!

- Ale co ja takiego powiedziałam? - zapytałam rozbawiona. Mati z dezaprobatą pokręcił głową.

Na dworze, przed klubem stał Artur i najwyraźniej na nas czekał. 

- I jak tam twoje fanki? - zarechotał perkusista, po czym dostał z pięści w ramię od swojego przyjaciela.

- Ha, Ha, Ha - wokalista udawał, ze go to bawi. - Bardzo śmieszne.

- A Lenka mówi, że powinniśmy obcować, ze swoimi fankami, więc korzystaj! - Poklepał go po plecach. 

* * *

Ten rozdział miał być piękny... A wyszło jak zawsze. Cholera jasna ;-; Już mi się nic nie udaje, wszystko - dosłownie.
Zawieszam chyba Julkę. Odległość też mogę zawiesić. Jakoś dużego zainteresowania tu nie ma, więc chyba nawet nikt nie zauważy, że czegoś brakuje.