11. Moving On.

♫

No cóż, mogłabym być zła
Ale wy nie jesteście warci walki
A poza tym, ja idę do przodu
Policzyłam do dziesięciu
I czuję się dobrze
A poza tym, ja idę do przodu

♫

Po powrocie z koncertu zespołu Mateusza i Artura, od razu poszłam do siebie, ale nawet nie zasnęłam. Co jakiś czas powracały do mnie problemy w postaci Grzegorza, a ten dzień należał do takich, w których wszystko rozpamiętywałam. Nie potrafiłam zrozumieć siebie, swojej psychiki, a także swoich uczuć, które wyraźnie mówiły mi, że za nim tęsknię. Przez to czułam się bardzo źle i często w nocy wylewałam morza łez. Tak było i tym razem. Zasnąć udało mi się dopiero nad ranem, ale szybko tego pożałowałam, bo obudził mnie senny koszmar. Więc od godziny piątej rano znów nie mogłam zmrużyć oka.

Po dziewiątej postanowiłam wreszcie wyjść w łóżka i przywołać się do porządku. Ubrałam na siebie czyste ubrania i przeszłam do łazienki, gdzie odbyłam poranne czynności.

- Witaj ranny ptaszku. - Kiedy powoli przeszłam do kuchni, przywitało mnie stół pełen jedzenia, oraz Mati, który siedział na jednym krześle, jedząc kanapkę. Przywitałam się z nim uśmiechem i usadowiłam się obok chłopaka.

- A gdzie Artur? - zapytałam po chwili, sięgając po jedną z kanapek, leżących na talerzu.

- Już od jakichś dwóch godzin jest na dworcu - oznajmił, patrząc na zegarek. - Pewnie daje już swój - tu zrobił przerwę. - ósmy koncert.

- Często tam jeździ?

- Praktycznie codziennie - powiedział. - Zrobić ci herbaty? - zapytał, a ja pokręciłam głową. Ten jednak wstał z miejsca i nastawił wodę w czajniku elektrycznym.

- Dużo zarabia? - zapytałam dopytywać. Nie wiedziałam właściwie dlaczego mnie to interesowało.

- Kokosów nie zarabia - powiedział, opierając się o blat. - Czasem nic nie przyniesie, ale na drugi dzień, na przykład mamy na chleb.

- To wy głodujecie? 

Zaszokowały mnie jego słowa, ale on tylko się zaśmiał.

- Nie, zgłupiałaś? - wykrztusił z trudem. - Tak mi się tylko powiedziało. Ja też pracuję...

- A właśnie... Czym ty się zajmujesz?

- Proszę... - powiedział i upił łyk kawy ze swojego kubka. Potem zapatrzył się na widok za oknem i już nie raczył odpowiedzieć na moje pytanie, więc postanowiłam nie drążyć tematu. - Słuchaj - odezwał się nagle - ale ty mi nie powiedziałaś jak podobał ci się nasz koncert. Więc jak?

- Byliście świetni - odpowiedziałam, a widząc jego reakcję, parsknęłam śmiechem. Była komiczna. - I piosenka z dedykacją dla mnie bardzo piękna, dziękuję.

- Wiadome, w końcu Artur napisał ją specjalnie dla ciebie i...

- Jak to? - przerwałam mu trochę zszokowana. 

Już wczoraj czułam się trochę dziwnie, kiedy Artur zadedykował mi piosenkę o jednoznacznym tekście, ale nie brałam tego zbyt serio, ale teraz...

- O Boże - pisnął i szybko zakrył usta dłonią. - Przecież on mnie zabije! Miałem ci nie mówić... Jestem stracony!

- Ale czego nie mówić? - dociekałam, nawet gdybym miała dowiedzieć się, że Artur coś do mnie czuje. Mateusz jednak tylko energicznie pokręcił głową i, niczym dziecko, na migi i niewidzialnym kluczykiem zamknął sobie usta, jak robiliśmy to w dzieciństwie. - Mati! Zacząłeś, to dokończ!

- Nie, Lenko, bardzo bym chciał, ale... - urwał, bo usłyszeliśmy dźwięk otwieranych drzwi, a po chwili do kuchni wszedł Artur. Ściągnął z ramienia gitarę, poprawił włosy i wreszcie na nas spojrzał.

- Coś się stało? - zapytał, widząc nasze wyrazy twarzy, które na pewno nie były za normalne. - Ktoś umarł?

Spojrzałam na Mateusza, którego mina wyglądała mniej więcej tak, jakby narobił w spodnie, ale zaraz oprzytomniał i nerwowo potrząsnął głową.

- To dobrze - mruknął gitarzysta  chwycił za gitarę. - Idę chyba wziąć prysznic, bo śmierdzę jak stary tuńczyk - określił i zniknął za ścianą.

Usłyszałam głośno oddychającego, za pewne z ulgą, Mateusza, a ja prychnęłam.

- I tak to z ciebie wyciągnę - powiedziałam dla jasności.

- Lenko, zrozum, że nie mogę. - Złożył ręce jak do modlitwy. - Ale możesz się domyślić, co przez piosenkę chciał przekazać ci Artur. - Uśmiechnął się przepraszajaco i zanim się obejrzałam, jego w kuchni już nie było. Ale domyśliłam się, co przez tekst piosenki chciał powiedzieć mi mój współlokator, a fakt, że piosenkę napisał specjalnie dla mnie, sprawiał, że mój mętlik w głowie stawał się coraz większy i już nie tylko z powodu Grześka.

To właśnie ten dzień miał być najszczęśliwszym w moim młodym jak dotąd życiu. Dzień, przy którym nieudolnie nabazgrałem fajeczkę w swoim przenośnym kalendarzu zbliżył się na tyle, że serce omal nie podskoczyło mi do gardła.

Dzisiaj.

Niektórzy narzekali na ten dzień. Gracjan dostał kolejną pałę z geografii i czeka go poprawka, a gruby Gienek nie mieści się już w spodnie kupione przed tygodniem. Ale dla mnie 16 grudnia był niezwykły.

Dlaczego? Nie. Pierwszy śnieg spadł dawno, a mój imiennik chodził dziesięć dni temu. Więc dlaczego ręce drżą mi ze zdenerwowania?

Ano dlatego, że dzisiaj spotykam się z Zuzą. Nie jest niestety to takie spotkanie,jakbym chciał, ale wszystkiego w życiu mieć nie można. A kto wie? Może za miesiąc właśnie będziemy parą?

Marzenia ściętej głowy.

Ale nadzieja matką głupich, prawda?

Ostatnią lekcję mieliśmy ze Staszewskim. O dziwo na nikogo nie warczał, ani nie wstawiał pał bez powodu. Poprowadził spokojnie lekcje, a po czterdziestu minutach, cali i zdrowi, wyszliśmy z klasy.

- Uff - westchnął głośno Gracjan, który dołączył do mnie na korytarzu. - Ten dzień trzeba zapisać w kalendarzu i, co najważniejsze, oblać go!

- Ale że teraz? - zapytałem.

Ten spojrzał na mnie dziwnie, jakby chciał rozgryźć moje postępowanie i poprawił plecak na ramieniu. 

- A kiedy?

- Teraz nie mogę - odparłem zgodnie z prawdą. Po lekcjach miała przyjść do mnie właśnie Zuza z projektem.

- Stary! - jęknął chłopak, dając upust swojemu niezadowoleniu. - Wiesz jak dawno byliśmy na piwie? Wieki temu!- Wybacz, Gracek, dziś nie mogę.

- Po pierwsze : co jest ważniejsze od twojego przyjaciela, a po drugie, to nigdy więcej nie nazywaj mnie Gracek. - Lekko uderzył mnie w tył głowy. - A tak serio, to co dziś robisz, że nie masz czasu?

- Robię ten pieprzony projekt na historię - odpowiedziałem.

- Jesteś biedny- zaśmiał się. - Zapłaciłem Gienkowi i zrobi za mnie cały projekt.

- Nie boisz się?

- Czego niby?

- Nie wiem. - Wzruszyłem ramionami. - W końcu to Gruby Gienek. Może pochlapać kartki jedzeniem... Albo pozostawiać okruszki...

- Przesadzasz Majki. - Przewrócił swoimi niebieskimi oczami.

- Jeszcze wspomnisz moje słowa. - Zatrzymałem się, bo znajdowaliśmy się przed moim domem. - Do jutra.

- Cześć. I miłego użerania się z projektem. - Skrzywił się, po czym, śmieją się, ruszył w dalszą drogę. 

- Na pewno będzie miły - szepnąłem zadowolony i wszedłem przez furtkę.

Zuza zapukała do drzwi punktualnie o szesnastej. Z mocno bijącym sercem otworzyłem jej, po czym ujrzałem dziewczynę. Jak zwykle wyglądała pięknie. Jej blond loki luźno opadały na ramiona dziewczyny, a pierwsze co dostrzegłem, to jej śnieżnobiały, śliczny uśmiech.

- Hej - przywitała się, jak zwykle pełna entuzjazmu i zadowolenia.

Wpuściłem ją do środka, a ta zaczęła przyglądać się wnętrzowi mieszkania.

- Bardzo ładny wystrój - oceniła, po czym spojrzała na mnie. A kiedy zauważyła, że od dłuższego czasu się jej przyglądam, zmarszczyła brwi. - Gdzie mogę się z tym rozłożyć? - zapytała, wskazując na torbę.

- A, tak - oprzytomniałem wreszcie. - Chodźmy do mojego pokoju. - Ruszyłem po schodach, a Zuza za mną.

- Wow - usłyszałem, kiedy przekroczyliśmy próg mieszkania. - Jak tu czysto.

Fakt faktem, że przed przyjściem dziewczyny trochę tu ogarnąłem, ale gdybym tego nie zrobił, z jej ust padłoby Wow, jaki tu burdel.

Zaśmiałem się nerwowo, a Zuza na to nie zwarzyła. Podeszła do ściany, na której pozawieszałem zdjęcia z rodziną i przyjaciółmi i wbiła wzrok na fotografii, na której byłem razem z Gracjanem.

- To twój przyjaciel, tak? - zapytała, a ja zdziwiłem się.

- Tak, przecież go znasz.

- Tak? - teraz to na jej twarzy namalowało się zdziwienie.

- Gracjan chodzi z nami do klasy - odparłem, nieco zbity z tropu. Czy Zuza na prawdę na mało kogo zwracała uwagę? I czy przed naszym wspólnym projektem mnie też nie znała?

- Przystojny - z rozmyślań wybił mnie jej głos, a zaraz się zaśmiała. - Okej, róbmy ten projekt. - I odwróciła się w moją stronę. Sięgnęła po torbę, z której wyciągnęła plik kartek i dwa podręczniki. Usiadła na łóżku i  uśmiechnęła się do mnie.

Robota z projektem minęła nam bardzo szybko, bo Zuza przygotowała się wcześniej i w książkach zaznaczyła podstawowe daty i wydarzenia. Później jednak przegadaliśmy powygłupialiśmy się dobre dwie godziny. Kiedy postanowiła już pójść, była dwudziesta. Na dworze od dawna było ciemno, więc stwierdziłem, że powinienem ją odprowadzić. Już chciała odmówić, kiedy wypaliłem :

- Nie chcę, żeby ci się coś stało.

Dopiero kiedy dziewczyna spojrzała na mnie z wymalowanym na twarzy zdziwieniem, uświadomiłem sobie, że to zdanie powinno zostać w mojej głowie. Nie powinienem go wypowiadać.

- Jeśli chcesz - odparła uśmiechając się lekko.

Oczywiście, że chciałem.

Kiedy wyszliśmy z budynku poczułem mroźne powietrze na mojej twarzy. Zauważyłem, że Zuza zaczęła trochę trząść się z zimna, a mi na myśl przyszedł nagły pomysł.

- Zimno ci? - zapytałem, a ta machnęła ręką.

- Trochę - odparła.

- Mogę dać ci moją kurtkę...

- Nie przesadzaj - zaśmiała się dźwięcznie.

Do końca drogi do jej domu towarzyszyła nam cisza. Zdziwiłem się, bo wcześniej była taka rozmowna. Może zrobiłem coś nie tak? Na pewno coś zrobiłem, tylko co? Może nic nie mówiła, bo tak bardzo chciałem ją odprowadzać, a ona po prostu miała mnie dość? Albo dlatego, że wyskoczyłem z tą kurtką jak Filip z Konopi...

- Tutaj mieszkam - znów przywróciła mnie z rozmyślań. - Zaprosiłabym cię do środka, ale jest już trochę późno, a ty pewnie masz mnie już powoli dość...

- Nie, co ty - odparłem szybko, chcąc by zmieniła swoje mylne myślenie. - Prawdę mówiąc, to ja mam wrażenie, jakbyś to ty...

- Nie, Mikołaj - przerwała mi. - Nie mam cię dość, co ty. Jesteś chyba jedyną osobą, przy której mogę czuć się swobodnie.

- To miłe wykrztusiłem z trudem, bo poczułem jak moje serce chce wyrwać się z klatki piersiowej.

- Na prawdę jesteś fajny. - Uśmiechnęła się w ten sposób, który bardzo lubiłem. Też odwzajemniłem uśmiech. - Muszę już iść. Do jutra, Mikołaj.

Uśmiechnęła się ostatni raz. Ale nie odchodziła. Na jej twarzy widziałem, jaką toczyła ze sobą walkę o to, co miało na chwilę nastąpić. W końcu przysunęła się do mnie na odległość pięć centymetrów, po czym delikatnie musnęła wargami moje usta.

Zaraz odsunęła się ode mnie i spojrzała w moje oczy. Po chwili jednak spuściła wzrok i szybkim krokiem odeszła do swojego domu, zostawiając mnie z tysiącem myśli.

Jakie to piękne uczucie zostać na lodzie. Nie dosłownie, Ingrid nie miała żadnych planów na wieczór, tym bardziej związanych z konkretnymi osobami, ale czuła się, jakby ktoś ją wystawił. Nieważne, jak brzmi to naciąganie i niedorzecznie.

Ale ona nie lubiła takiego stanu ducha. Nie lubiła, gdy ludzie mieli ją daleko gdzieś, ignorowali ją na każdym kroku. Niewątpliwie robił to On. On był właścicielem ciemnych włosów, brązowych oczu i niewątpliwie najpiękniejszego uśmiechu na świecie. Tak twierdziła Ingrid. Ale ich relacje ograniczały się tylko do tych w pracy, a ona chciała czegoś więcej.

Tylko czego?

Nie powie mu tego wprost. Nie chciałaby się ośmieszać, robić z siebie kretynki.

Dlatego chce spróbować stłumić te niepotrzebne uczucia głęboko w sobie. Udała się do klubu. Nigdy nie lubiła tego typu miejsc - Ingrid była z natury spokojną dziewczyną, która nie preferowała imprez. Ale tej nocy chciała zaszaleć. Zaszaleć z alkoholem. Oczywiście nie chodziło jej o to, by upić się w trupy, lecz o to, by dzięki kilku drinkom zapomnieć o Brunie.

Nieco zdezorientowana i zagubiona w tłumie, usiadła przy barze i niepewnie spojrzała na barmana, stojącego za ladą. Zamówiła pierwszego drinka. Nie lubiła alkoholu, dlatego skrzywiła się i odstawiła szklankę. Ale chciała sobie coś udowodnić. Nie do końca wiedziała co.

- Można się dosiąść? - usłyszała i gdy odwróciła głowę, zobaczyła swój największy koszmar. Był nim Kajetan. Nigdy za typem nie przepadała, on za nią chyba też. Chyba, bo teraz nie była tego w stu procentach pewna. Ale nie odmówiła. Usiadł obok, na innym krześle i swój brązowy wzrok wbił w blondynkę. - Nie sądziłem, że mogę kiedy kolwiek cię tu spotkać. Zawsze byłaś taka...

- Jaka? - przerwała mu. - Spokojna?

- Dokładnie.

- Potrzebuję oderwać się... Od rzeczywistości - wzięła głęboki oddech i zamówiła jeszcze jednego drinka, pomimo tego, że okropny smak jeszcze siedział jej na języku.

- I wybrałaś właśnie klub, by się oderwać? - drążył.

- Co w tym dziwnego?

- Przy dobrej ksiażce też byś się oderwała... Przy filmie też.

Zatopiła usta w alkoholu, nieważne, że znienawidzony smak wypalał jej dziury w przełyku. 

- Chodź zatańczyć - znowu odezwał się bliźniak. Spojrzała na niego podejrzliwie. To było podejrzane. 

Ale nie chciała się tym przejmować. Nie chciała przejmować się niczym. 

Ku zadowoleniu Kajetana, Ingrid wstała z krzesła i nie czekając na niego, udała się na parkiet. Od razu wczuła się w rytm muzyki i klimat. On zaraz do niej dołączył, a ona zarzuciła mu ręce na szyję i dawali ponieść się rytmom.

Dopiero gdy zabrakło im tchu, postanowili usiąść przy wolnym stoliku. Oboje ciężko opadli na fotele, ciężko dysząc.

- Nie miałam pojęcia, że jesteś tak dobrym tancerzem - wysapała, nawet nie patrząc na Kajetana. A ten nic nie odpowiedział. Milczenie wkradło się przez chwilę pomiędzy tą dwójkę.

- Pójdę po coś do picia - powiedział w końcu Kajtek i wstał z miejsca.

Nie wracał przez dłuższy czas, a Ingrid zaczęła zastanawiać się, co, a może kto, go zatrzymał.

Ale dziwiła ją jego postawa.

Zawsze dawał jej poczucie, że za nią nie przepada. Czy teraz uległo to zmianie?

Wreszcie wypatrzyła go, przeciskającego się przez tłum i trzymającego dwie szklanki z colą. Podał jej jedną, a dziewczyna od razu wpiła się w jej brzeg. Od tego tańca zaschło jej w gardle.

- Powiesz mi przed czym uciekasz? - zapytał po chwili, a kiedy na twarzy Ingrid namalował się zdziwienie, chłopak usnióśł dłonie w geście kapitulacji.
Nagle blondynka źle się poczuła.Głowę przeszył jej dziwny ból, którego wcześniej nie czuła, a także nie mogła go zidentyfikować. Nie uszło to uwadze Kajetana, który zaniepokoił się stanem dziewczyny.
- Co się dzieje? - zapytał, kiedy Ingid próbowała wstać. Bez skutku.
- Źle... się czuję - wybełkotała, kiedy znów upadła na sofę.
Brunet pomógł jej wstać i wyjść z klubu na świeże powietrze.

* * *

Jezuniu Wannerze, przepraszam was bardzo za opóźnienie! :o Musicie mi wybaczyć, ale zepsułam ładowarkę od tableta (tak, genialna ja) i nie miałam na czym go napisać, a jak już zdecydowałam się na notatki w telefonie, przez dwa dni nie miałam internetu. Uff. Ale już wszystko w normie :) Myślę, że rozdział okej, mi się nawet podoba ^^

No i rozdział dla Wiksona przecudownego mojego, który zakończył Majeks i obie tęsknimy ♥ Awwwhh, dawaj kontynuację Majeczki, będzie fajnie! :P

A teraz pożegnam się z wami pięknym gifem z równie pięknego serialu z równie pięknym bohaterem którego kocham całym sercem, nie ważne, że był kompletnym dupkiem i egoistą i nie żyje, ale I TAK CIE KOCHAM PHILIP