9. Renegade.

♫

Jeśli kiedyś się tam znajdę

To nie będzie wystarczająco szybko

Jestem renegatem

Zawsze byłem

Ciemnowłosy chłopak siedział w swoim samochodzie i ponuro spogladał przez szybę na swój dom. Denerwował się. Wiedział, że to, co za chwilę zrobi, będzie błędem. Nerwowo przegryzal policzek od środka, patrzac już od piętnastu minut w okno, gdzie pewnie przebywał jego brat. Teraz, albo nigdy - pomyślał i szybko wyszedł z auta.

Wolno przeszedł przez trawnik i, z dziwnym trudem, nacisnął klamkę od drzwi wejściowych do domu.

Dlaczego z trudem?

Byl niemal pewny, ze z calego serca chciał to zrobić. Ale teraz, gdy przychodzi co do czego...

Z mocno bijącym sercem otworzył drzwi i wszedł do środka budynku. Zapalil swiatło w korytarzu i zawiesil kurtkę na wieszaku.

Dokładnie pamiętał wczorajsze popołudnie z najmniejszymi szczegółami, ktorych chciałby nie pamiętać. "Dlaczego nie jestes jak Sam? Mógłbys się trochę postarać!"

Te słowa, odbijające się w jego głowie, dogłębnie go raniły. Ale doskonale zdawał sobie sprawe z tego, że to Samuel był zawsze ulubionym synem rodziców.

Przeszedł po schodach na górę, mając nadzieję, że Sam jeszcze nie śpi. Zapukał do drzwi jego pokoju.

- Proszę - usłyszał Kajetan i delikatnie nacisnął klamkę. - O, hej Kajtek.

Poczuł ukłucie w sercu. Wiedział, że Sam zawsze chciał dla niego jak najlepiej, zawsze go wspierał i zawsze stawał za niego murem.

Tyle, że Kajetan nienawidził go z całego serca. Jego brat był tym, czego w prost nie trawił.

- Cześć, braciszku. - Rzeczownik, którym nazwał brata z trudem przeszedł mu przez gardło, ale nie dał tego po sobie poznać. Usiadł na jego łóżku i wzrok wlepił w Samuela.

Mimo, że byli bliźniakami, bardzo się od siebie różnili - nie tylko w charakterze. Sam zawsze nosił burzę loczków na głowie, ubierał jasne ubrania, a do tego uśmiech nie schodził mu z twarzy. Kompletne przeciwieństwo Kajtka.

- Nie jesteś już na mnie zły? - zapytał Sam, odkładajac książkę, która go pochłonęła, na biurko i odwrócił ciało w stronę brata. - Tak szybko wybiegłeś rano z domu, że nie miałem jak ci wszystkiego wyjaśnić.

- Daj spokój, Sam. - Mężczyzna machnął ręką, oparłszy się o ścianę. - Było minęło.

- Ale wiesz... - urwał Samuel, przeszywajac Kajtka swoim czekoladowym, dobrym spojrzeniem. - Chciałbym, żebyśmy pożegnali się w pokojowych stosunkach. Nigdy nie było między nami dobrze, ale... Jestesmy braćmi.

- Masz rację - przerwał mu Kajetam, mocno zaciskajac zęby. - Masz całkowitą rację.

- Więc co? - zapytal Sam z nieskrywaną ekscytacją. Wyszczerzył się do brata, którego mimika twarzy była kompletnie inna. - Sztama?

- Sztama - potwierdził młodszy z braci. Podszedł do bliźniaka i uścisneli sobie dłonie.

- Cieszę się - powiedział Sam, sięgajac po lekturę.

- To co - odezwał się głośno Kajetan, podchodząc do drzwi. - Może jakieś małe piwo? Tak się sklada, że kupiłem zgrzewkę...

- Nie, wiesz, muszę się wyspać na jutro, ale...

- Nie daj się prosić - przerwał mu w pół zdania brat. Popatrzył na niego błagalnie. - Jutro wyjeżdżasz, a ponownie zobaczymy się za rok. Ostatnie piwo z braciszkiem?

Sam zawahał się. Było to widać na jego twarzy. Zmarszczył nos, pomyślał trochę i pokiwał głową.

- Ale po jednym - ostrzegł.

Kajtek zszedł na dół. Nie sądził, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, a co najwazniejsze - tak szybko. Lecz najgorsze dopiero przed nim.

Do dwóch szklanek nalał żółtawej cieczy, po czym z kieszeni wyciągnął małą pastylkę, niewiele większą od źrenicy. Obrócił ją w palcach i wrzucił do jednego z naczyń.

Na górze czekał już Sam.

* * *

- Możemy pójść do kina - mruknęła po chwili namysłu Ingrid.

Obie leżałyśmy u mnie w pokoju, planując dalsze popołudnie. Od dłuższego czasu nic nam nie przychodziło do głowy, więc popołudnie właśnie mijało.

- A grają coś ciekawego? - zapytałam, a dziewczyna wzruszyła ramionami. - No to może jakaś kawiarnia?

- Znów chcesz spotkac tego gbura? - krzyknęła blondynka i posłała mi mordercze spojrzenie.

- Oj, zaraz gbura... Kajetan jest...

- No? Niemiły? Gburowaty? Chciwy? - wyliczała Ingrid a ja zasmiałam się. Dokładnie wiedziałam, ze dziewczyna nigdy za nim nie przepadała.

- Ing - jęknęłam błagalnie. - Może on się zmienił?
- Ludzie nigdy się nie zmieniają.

Pomyślałam trochę. Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego Kajetan tak się zachowuje. Rozumiem - towarzystwo, ale był taki nawet w stosunku do swojego brata. Z Samem przyjaźniliśmyn się od podstawówki, dokładnie jak z Ingrid. Wszystko robiliśmy razem, byliśmy nierozłaczną paczką.

- Wiesz... - zaczęła Ingrid, patrząc na mnie. - Słyszałam kiedyś, ze to przez Kajetana Sam popełnił samobójstwo.

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem.

Samuel nie był z tych osób, które kiedykolwiek chciały by się zabić. Zawsze to powtarzał.

- Jeśli to prawda - odezwała się znów. - To ja mu się nie dziwię...

- Nie mów tak - mruknęłam. - Nie wiemy, co było przyczyną jego samobójstwa. Nigdy też się już nie dowiemy... Ale gdybanie tu nie pomoże.

- To nie jest gdybanie. Mówię tylko, co słyszałam i to, o czym myślę. - Poprawiła sie z pozycji leżącej, w siedzącą. - Kino będzie lepszym pomysłem.

Kolejne dni mijały wolno.

Ale mi zdawało się, że jak z bicza strzelił. Dopiero co wyjechałam do Kędzierzyna, poznałam Artura i Mateusza... Nie sądziłam, że to nastąpi. Byli dla mnie kimś więcej niż znajomymi, więc to nic dziwnego, ale znałam ich bardzo krótko. Jednak tęsknota się nasilała.

- Chyba tęsknię za chłopakami - zaczęłam, gdy akurat wracałam z Ingrid z zakupów.

- Jakimi chłopakami? - zapytała ze zdziwieniem, wpychając ostatnią torbę do bagażnika swojego Mercedesa.

- Za Arturem i Mateuszem - wyjaśniłam, a ta pokiwała głową. - Nie wiem, co się ze mną dzieje...

Weszłyśmy do auta, zapiełysmy pasy i ruszylyśmy w drogę.

- No wiesz... - zaczęła blondynka. - A chciałabyś do nich wrócić?
- Szczerze? - zawahałam się, ale zaraz szybko pokiwałam głową.
- Więc zagadka rozwiązana!

- Nie było żadnej zagadki - zaśmiałam się. - Ale czy to nie bedzie dziwne? Wproszę im się...

- Ale z tego co wiem, to oni cie nie wyganiali, ani nic z tych rzeczy - powiedziała, skręcając w lewo. - Byli dla ciebie goscinni, nie chcieli, żebyś wyjeżdżała, polubili cię... Więc to nie będzie wpraszanie.

- Będzie. A poza tym... To głupie. Chciałam od nich wyjezdżać, a teraz bym wracała?

- No, kobieta zmienną jest - parsknęła śmiechem. - Mówię serio, jeśli chcesz, to do nich wróć. Nikt cie tu przeciez nie trzyma...

- Wy mnie trzymacie - powiedziałam. - Ty, Majki, rodzice... A poza tym, będę blisko Grześka.

- A jak on się do ciebie zbliży... - warknęła, nerwowo kręcąc głową. - Nie radzę, nie radzę.

- Na pewno sie nie zbliży.

Dojechałyśmy w końcu pod mój dom i gdy miałam już wychodzić z samochodu, Ingrid mnie zatrzymała.

- Tylko wiesz... Uprzedź ich jakoś, że przyjeżdżasz, żeby nie było takiej sytuacji, jak z Grześkiem. - Zaśmiała, a ja lekko pokiwałam głową.

***

Powracam do czasów, kiedy rozdziały mi się nie podobały. No cóż... 

Jedynie co mi sie podoba, to scenka z Samem i Kajtkiem ^^

I rozdział dla Karoliny, bo chciała braci Darrenów hihi <3 i ma ogromny dar przekonywania :))

Ps. W bohaterach ktos sie pojawił hihi. Pewnie się domyślacie kto ^^ 

Bez piosenki, no ale jednak :)