6. Misguided ghost.

♫

Teraz mówią mi,że to jest życie
a ból jest tylko zwykłym kompromisem
Więc możemy z niego wziąć co chcemy
Ktoś śmie klasyfikować
Nasze złamane serca i pokręcone umysły
Więc mogę znaleźć kogoś, na kim mogę polegać

♫

Nie zasnęłam. Nawet nie próbowałam. Wciąż myślałam o Grześku, o tej blondynce, o tym, jaka jestem beznadziejna... Nie dawało mi to wszystko spokoju. Najważniejsze jednak było to, gdzie teraz zamieszkam. Na dłuższą metę dworzec się nie sprawdzi, a nie mam wystarczająco pieniędzy na jakiekolwiek mieszkanie tutaj. Nikogo, oprócz Grzegorza w Kędzierzynie nie znałam, więc, podsumowując - byłam w kropce. A może powinnam jednak porozmawiać z Boćkiem? Pojechać tam jeszcze raz, tym razem, nie uciekać jak poparzona? Ale widok mojego chłopaka z inną, sprawił, że straciłam pod nogami grunt. 

Około ósmej rano, dworzec znów zaczął tętnić życiem, a mnóstwo ludzi wsiadało do pociągów, lub z nich wysiadało. Przyglądałam im się, jak się spieszą, bądź na odwrót - idą powoli, nie zwarzając na nieubłagalnie pędzący czas. A ja wciąż siedziałam na tej samej ławce...

Chciałam w końcu z niej ruszyć, pobiec gdzieś daleko, tam, gdzie nie ma żadnych problemów. Ale czy tak się da?

W końcu wstałam, rozprostowując kości i sięgnęłam po walizkę, która od wczoraj leżała pod ławką. Nie wiedząc dokąd, ruszyłam zdecydowanym krokiem, nie patrząc przed siebie, tylko pod nogi. To był błąd. 

- Bardzo przepraszam - powiedziałam natychmiast, wpadając na jakiegoś przypadkowego przechodnia. Gdy podniosłam wzrok, ujrzałam mężczyznę, około trzydziestoletniego. Uśmiechnął się do mnie przepraszająco.

- Nie, to ja przepraszam - rzekł. - Nie powinienem tak się śpieszyć. A w dodatku, nie bujać w obłokach, tylko patrzeć pod nogi.

- Mogę powiedzieć to samo - zaśmiałam się, nie spuszczając wzroku od mężczyzny.

Niespodziewanie wystawił ku mnie swoją dłoń.

- Jestem Mateusz - przedstawił się, po czym uścisnęłam mu dłoń.

- Lena. Więc, gdzie się tak śpieszysz, Mateuszu?

Zaśmiał się, nawet nie wiem z czego, po czym znów jego zielone tęczówki na mnie spojrzały.

- Na próbę. Gram w zespole i, nie chwaląc się, jestem niezłym perkusistą.

- Tylko niezłym? - skrzywiłam się, a Mateusz przewrócił oczami.

- A ty, Lenka? Gdzieś wyjeżdżasz? - wskazał na moją walizkę.

- Owszem...Przyjechałam tu wczoraj, a Kędzierzyn nie przywitał mnie zbyt miło.

- Więc chyba trafiłaś na złych gospodarzy - powiedział, śmiejąc się cały czas. - Trzeba było do mnie zadzwonić, czy coś... Pokazałbym ci Kędzierzyn od tej lepszej strony.

- Gdyby to było możliwe, na pewno bym zadzwoniła.

- Ale co stoi na przeszkodzie? - zapytał. - Mogę pokazać ci miasto. O ile przeprosisz się Kędzierzynem i postanowisz zostać tu na dłużej.

- To chyba nie jest dobry pomysł - powiedziałam, niezbyt przekonana propozycją Mateusza. - Nie miałabym gdzie się zatrzymać, a do tego...

- Ale co to za problem? - przerwał mi w pół zdania. Zauważyłam, że był bardzo żywy i energiczny; bardzo gestykulował, a i jego głos rozchodził się po całym dworcu, co powinno być raczej niemożliwe, zważywszy jaki teraz był tu zgiełk. - Możesz wprowadzić się do mnie. To znaczy... Mieszkam z przyjacielem. Mieszkał u nas jeszcze jeden chłopak, ale tydzień temu wziął ślub i tyle go widzieliśmy... Nie żeby go żona zamordowała czy coś. - Znów się zaśmiał. - Wyprowadził się kilka miast dalej i nie mamy już takiego kontaktu jak wcześniej.

- Nadal nie wiem, czy to dobry pomysł - powiedziałam po dłuższym namyśle. Zastanowiłabym się nad tym dłużej, ale Mateusz świdrował mnie swoimi oczami, że trudno było mi się skupić.

- No weź, Lenka... - Machnął rękami, kolejny raz przewracając gałkami ocznymi. - Boisz się mnie? Wyglądam na mordercę?

- No nie, ale...

- Bez dyskusji. - Chłopak wyrwał mi z ręki walizkę i ruszył do przodu. Nie mając wyjścia, ruszyłam za nim. - Przy okazji zabiorę cię na próbę, zobaczysz jak świetnie gram... I poznasz moich kumpli. Ten co ze mną mieszka, gra ze mną w kapeli. Od razu go polubisz, świetny gość...

Wraz z Mateuszem doszłam do jakiegoś domku jednorodzinnego. Z zewnątrz sprawiał wrażenie dobrze zadbanego domu. Wokół rosła wykoszona trawa, oraz rozmaite kwiaty. Kiedy przeszliśmy przez podwórko, skierowaliśmy się do piwnicy. Już z tej odległości było słychać muzykę. 

Zeszłam po schodach za Mateuszem, który mnie naprowadzał. W piwnicy było ciemno, ale w końcu mężczyzna zapalił lampkę, a moim oczom ukazało się trzech facetów. Popatrzyli na mnie jak na kosmitkę, gdy wreszcie Mateusz do nich przemówił.

- Cześć chłopaki - powiedział, a zaraz wskazał na mnie. - Patrzcie kogo spotkałem na dworcu!

- Ładniejsza wersja Angeliny Jolie? - odezwał się pierwszy, grający zapewne na basie. Wywniowkowałam to po tym, że trzymał ten instrument w rękach.

- Nie, matole - popukał się w czoło Mateusz. - Widzisz, z kim idzie mi pracować? - zwrócił się do mnie. - To Lena.

- Cześć, Lena - mężczyźni odezwali się jednocześnie, czym mnie nieco rozbawili. 

- Hej - przywitałam się.

- To Mietek - Mateusz wskazał faceta z basem. - To Paweł. - Teraz facet z gitarą. - A tam stoi Artur.

Dopiero teraz go rozpoznałam.

To ten sam facet, który wczoraj grał na dworcu. Uśmiechnął się do mnie, po czym sięgnął po swoją gitarę. 

- Siadaj - polecił Mateusz, wskazując na starą, czerwoną kanapę, stojącą w kącie pokoju. - Po próbie zabierzemy cię do mieszkania, a potem pokażemy miasto, okej?

- Na prawdę nie musisz tego robić, mogę wrócić do Częstochowy - powiedziałam, czujac się troche nieswojo. 

- Daj spokój. Wydajesz się na prawdę spoko dziewczyną, więc możesz zostać u nas ile będziesz chciała.

- A twój kolega nie będzie miał nic przeciwko?

- Artur? - zapytał, odwróciwszy się w stronę mężczyzny; właśnie stroil swój instrument. - Skądze! A nawet jeśli, to szybko zmieni zdanie, gdy dostanie ode mnie patelnią w głowę.

Puścił oczko i, rozbawiony, podszedł do swoich kolegów z kapeli. Chwilę porozmawiali, po czym każdy zajął miejsca przy swoich instrumentach muzycznych. Na znak Artura, zaczeli grać.

Po kilku sekundach znowu usłyszałam jego głos. Nie powiem, na prawdę mi się spodobał. Biła z niego niesamowita prawda, która rzadko występowała u dzisiejszych artystów. Ale Artur był wyjątkiem. Doskonale wiedział o czym śpiewa, niesamowicie czuł słowa...

Kiedy próba się skończyła, Mateusz szybko do mnie podbiegł i usiadł obok. Spojrzal na mnie pytająco, a jego oczy otworzone były do granic możliwości.

- I jak? - zapytał w końcu.

- Jesteście nieźli - odparłam.

- Tylko nieźli? - oburzył się.

- To twoje słowa - zaśmiałam się. Znowu usłyszałam jego zaraźliwy śmiech, po czym wstał z miejsca.

- No chodź - polecił. - Odstawimy twój bagaż do mieszkania i możemy podbijać Kędzierzyn!

- Nie przesadzasz czasami? - Również wstałam, i po chwili ruszyliśmy do wejścia do mieszkania. Mateusz tylko pokręcił głową. 

W kuchni zastaliśmy Artura pijacego kawę. Gdy tylko nas zobaczył, odstawil kubek na stół i uśmiechnął sie do mnie przyjaźnie.

- Nie będziesz mial nic przeciwko mojemu pobytu tutaj? - zapytałam go od razu. Artur pokręcil głową.

- Jasne, że nie - odparł. - W sumie, to cieszę sie, że Mateusz w końcu znalazł nam nowego lokatora, bo sam już z nim powoli nie wytrzymywałem.

- O, do prawdy? - zapytał, z pretensjonalnym tonem Mateusz. - W takim razie ja nie wytrzymywałem z tobą, o!

- Nie będziesz się nudziła - Artur puścil do mnie oczko. 

Nagle usłyszalam dzwonek telefonu i Mateusz wygrzebal z kieszeni swoją Nokię. 

- Tak? Tak. Nie. Owszem... - wydawał z siebie tylko pojedyncze wyrazy. - Tak, zaraz będę. - I rozłączyl się. - Mama mnie wzywa. Chyba nici dzisiaj z naszego podbijania miasta, Leno.

- Siła wyższa - odparłam. - Kiedy indziej.

- Na pewno! - powiedzial, kierujac się ku wyjściu. - Będę wieczorem.

Zostałam sama z Arturem. Uśmiechnęłam się do mężczyzny, a ten wstał z krzesła, ktore wcześniej zajmował i podszedł do szafki.

- Zrobię ci kawę - oznajmił, a zanim zdażylam zaprotestować, znów się odezwał. - A później zwiedzimy ten Kędzierzyn. No chyba, że wolisz towarzystwo Mateusza, to ulotnię się do swojego pokoju, zamknę się w szafie, lub wyjadę...

- Nie, co ty - powiedziałam pośpiesznie. - Równie z tobą mogę je zwiedzić... A kawy nie musisz mi robić, na prawdę...

- Daj spokój. - Nastawił wodę i wrócił się do mnie przodem. - Jakby to o mnie świadczyło, gdybym ci jej nie zaproponował? A tak, masz już o mnie wyrobione zdanie... Po części.

Potem wypiliśmy wspólnie kawę. Zauważyłam, że Artur i Mateusz mieli jedną wspólną cechę - usta nie zamykały im się nawet na minutę. Mężczyźni byli bardzo rozgadani i bezpośredni, więc na pewno, jak stwierdzil Artur, nie będzie mi się z nimi nudzić.

Ale nie powinnam się do nich przyzwyczajać. Byli dla mnie bardzo mili i gościnni, ale powinnam znaleźć własne mieszkanie, albo najlepiej wrócić do Częstochowy... 

- Jak poznałaś Mateusza? - zapytał Artur, wkladajac kubki do zmywarki. - Nigdy o tobie jakoś nie wspominał. Jesteś jego kuzynką? Przyjaciołką? Dziewczyną?

- O nie... Poznałam go dopiero dzisiaj, całkiem przypadkiem. I tak się złożyło, że zaproponowal mi mieszkanie z wami...

- To całkiem w jego stylu - zaśmiał się i ruszył na korytarz. - Chodź, jeśli nadal masz ochotę na zwiedzanie...

- Oczywiście, że mam - odpowiedziałam ze śmiechem i ruszyłam za nim.

- I jak? - zapytał Artur, gdy siadaliśmy w jakiejś kawiarence. Mężczyzna zamówił dwie gorące czekolady, a gdy kelnerka od nas odeszła, znów na mnie spojrzał.
- Jeśli chodzi o miasto, to bardzo mi się podoba - odparłam z uśmiechem. Inna strona pobytu w Kędzierzynie była conajmniej przykra.
- A jeśli nie pytam o miasto?
Uśmiechnąl się. Wciąż posyłał mi ten swój tajemniczy uśmiech, który, swoją drogą, polubiłam. Ale nie wiedziałam, czy mogę mu zaufać.
- Przyjechałam do do kogoś ważnego - przełamałam się po dłuższej chwili milczenia. - Ale to był błąd...
- Błąd?
Oparł się o krzesło i znów podniósł kąciki ust do góry. Ale teraz jego uśmiech był lekki i współczujący.
- Zobaczyłam go... Z kimś innym.
Arturowi mina zrzedła z twarzy, po czym nieco pochylil się nade mną.
- Przykro mi - powiedział. - Ale jesteś pewna, że to jego kochanka? W jakiej sytuacji ich zobaczyłaś?
- Szli do jego mieszkania, trzymali się za ręce - powiedziałam, czując jak coraz gorzej idzie mi powstrzymywanie łez.
Kelnerka w końcu przyniosła nam nasze zamówienie i położyła je na stole.
- Ale to jeszcze o niczym nie świadczy - odparł po chwili namysłu.
- Nie? A ty, gdybyś zobaczył swoją dziewczynę z innym facetem, trzymającą sie z nim za rękę, co byś zrobił?
Spuścił wzrok i znów opadł na oparcie krzesła.
- Na szczęście mi to nie grozi, bo nie mam dziewczyny - zaśmiał się nerwowo, zaszczycając mnie spojrzeniem. - Lena, słuchaj. Takie jest życie. I wiem, że brzmi to głupio i najchętniej zasłoniabyś swoje uszy, ale... Taka jest prawda.
- Skąd możesz to wiedzieć? Nie masz kogoś, na kim ci zależy...
- Bo może kiedyś miałem? - odparł. - Ale gdy zdarzyło się coś podobnego do twojej sytuacji, zrozumiałem, że żyjemy po to, by popełniać błędy. Potem, nie popełnimy tych samych, będziemy mądrzejsi.
Nie wiedziałam co mu odpowiedzieć. Nie wiedziałam, czy też to co mówi Artur, jest prawdą. Miałam zupełny mętlik w głowie.
- Wracajmy - usłyszałam głos mężczyzny. Artur wstał z miejsca i popatrzył na mnie wyczekująco. - Mateusz na pewno już wrócił.
Pokiwałam głową, a po chwili byliśmy w drodze powrotnej do mieszkania obu muzyków.

***
Coś jest ze mną nie tak, bo... rozdział mi się podoba o.o Ale to chyba dobrze...
Wiksa! Myślę, że chyba domyślisz się, kto gra Mateusza, ale zanim nie znajdę dobrego cytatu, jego postać nie pojawi się narazie w Bohaterach. Ale chyba powinnaś się cieszyć :D

Ech, no i jeszcze jedna sprawa... Na Julkę chyba jeszcze sobie poczekacie, bo tak jakby.... pomysł na to opowiadanie wyparował. Niby jest zarys, ale nie wiem jak to właściwie opisać...
Następny myślę, że za tydzień ;3
<3

 

Nie mogę z tych animacji <33