15. Decoy.

Nigdy nie byłeś wykorzystany tak jak ja wykorzystuję ciebie
Wykorzystuję cię, moja mała przynęto
Nie bądź smutny,
Powinieneś był to przewidzieć
Wykorzystuję cię, moja mała przynęto
Moja mała przynęto

Od pół godziny beznamiętnie, bez żadnych emocji, wgapiałam się w ekran telewizora, gdzie akurat leciała polska komedia pod tytułem Tylko mnie kochaj i powoli zaczynałam przysypiać. Nie chciałam robić przykrości Brunowi, który teraz siedział na mojej sofie, oddalony ode mnie  zaledwie metr, więc starałam się panować nad ziewnięciami. 

Za dwudziestym razem nie dałam rady.

- Nudzi cię? - zapytał, nie odrywając swojego ładnego, czekoladowego wzroku od telewizora. 

Po chwili spojrzał na mnie, oczekując tym samym odpowiedzi.

- Nie - skłamałam, kierując oczy na film. - Ta mała jest świetna.

- Podobna do ciebie - zaśmiał się głośno. Swoim spostrzeżeniem wprawił mnie w osłupienie. - Wygadana, uparta i niezwykle piękna.

- Nie przesadzaj. - Poczułam jak rumienię się po czubek nosa, co sprawiło, że spuściłam wzrok. 

On momentalnie podniósł mój podbródek. Patrząc mi w oczy, wyszeptał :

- Kiedy to prawda.

Nie wiem ile musiałam tonąć w jego ciemnych tęczówkach, by w końcu oprzytomnieć. Odsunęłam się od mężczyzny na bezpiecznie dzielący nas dystans i przełknęłam głośno ślinę. 

Jeszcze kilka tygodni temu dałabym wiele, żeby tak było. Teraz Bruno nie mógł się we mnie zakochać. Nie teraz, po sytuacji jaka zaszła w klubie.

- No - wychrypiałam - a ty przypominasz mi jej ojca. - Odważyłam się spojrzeć na niego; uśmiechał się, a w jego policzkach powstały urocze dołeczki. - Jesteś bardzo opiekuńczy.

- Tylko tyle? - zapytał zdziwiony. - Nie powiesz mi, że jestem przystojny niczym Zakościelny?

- Musiałabym skłamać. - Zaśmiałam się mimowolnie, kiedy uśmiech z twarzy mężczyzny momentalnie zrzedł. W odpowiedzi rzucił się na mnie i zaczął łaskotać.

Przez te ostatnie trzy dni, kiedy Bruno przychodził do mnie i nie pozwalał nudzić w chorobie (tak, nadal symulowałam), zachowywał się jak dobry, starszy brat. I jak mówię - teraz te relacje bardzo mi odpowiadały, bo nie byłam w stanie jeszcze zaufać komuś po tym, co zrobił mi Kajetan.

- Więc jak? - zapytał mężczyzna, przestając wcześniejszą czynność. - Powiesz to magicznie zdanie, czy kolejna seria łaskotek powinna załatwić sprawę?

Zaśmiałam się.

- Czy muszę cię dowartościować?

- Chcę usłyszeć to z twoich ust - odparł, przybliżając się ode mnie, zmniejszając mój bezpieczny dystans.

Na chwilę zamarłam. Złapał za moją dłoń i lekko ją ścisnął.

- Bruno... - urwałam, bo mężczyzna pokręcił głową. 

Cały świat się zatrzymał.

- Nic nie mów - powiedział cicho, nachylając się nade mną. - Tak jest idealnie.

I zanim znów otworzyłam usta, on wyraźnie poirytowany tym, że chcę mu się sprzeciwić, wpił się w nie, uniemożliwiając  jakikolwiek gówniany i niepotrzebny sprzeciw.

Kiedy odsunął się, poczułam się okropnie. Jak cholerna oszustka.

- Musisz zawsze mieć coś do powiedzenia? - zapytał, za pewne przyglądając mi się badawczo; ja w tym czasie wzrok skupiony miałam na swoim dywanie.

- Jesteś bardzo przystojny - powiedziałam, zręcznie, choć nieświadomie zmieniając temat. Od tamtej chwili wszystko robiłam nieświadomie.

Bruno tylko zaśmiał się w odpowiedzi, dlatego momentalnie podniosłam na niego wzrok.

- Mówisz tak tylko dlatego, że cię pocałowałem - wykrztusił.

Szybko pokręciłam głową, tak gwałtownie, że aż mnie zabolała.

- Nie, Bruno, to nie tak - powiedziałam, wpatrując się w niego szeroko otwartymi oczami.

Starałam się go zapamiętać.

Zanim odejdzie.

Ucieknie...

On jednak uśmiechnął się w ten cudowny sposób, a potem oparł głowę na oparciu sofy, wciąż obdarzając mnie mnie wzrokiem. Rozmarzonym wzrokiem.

- Więc teraz już zawsze będę mógł cię tak całować? - zapytał, zaskakując mnie tym pytaniem kompletnie. - Na powitanie, pożegnanie, za każdym razem, gdy będę tego chciał?

Zawahałam się.

Nie dlatego, że tego nie chciałam. On nie mógł mnie całować. Nie mógł mnie kochać.

- Nie - powiedziałam cicho, znów czując się fatalnie. A on nadal patrzył na mnie. Tyle, że teraz w jego oczach dostrzegłam ból i niedowierzanie. Jakbym wymierzyła mu siarczysty policzek.

- Myślałem...

- I na pewno myślałeś dobrze - przerwałam mu. W oczach zebrały mi się już łzy. - Ale to skomplikowane.

- Mi możesz powiedzieć wszystko. - Znów się przysunął. Teraz patrzył na mnie z taką troską, która sprawiała, że chciałam powiedzieć mu o gwałcie, o Kajetanie i o całej reszcie.

Ale nie mogłam.

A on zamiast wyjść z mieszkania, uciec gdzie pieprz rośnie i nigdy więcej tu nie przychodzić, ponownie to zrobił. Tyle, że teraz jego pocałunek był o wiele dłuższy i zachłanniejszy od poprzedniego.

Odwzajemniałam pocałunki.

I chciałam tego równie mocno jak on.

Cały magiczny czar prysł jak mydlana bańka dokładnie godzinę po wyjściu Bruna.

Wiedziałam, że coś się stanie. Moja pieprzona intuicja nigdy się nie myliła. I jakżebym chciała, by teraz właśnie wprowadziła mnie w błąd.

Dzwonek do drzwi usłyszałam, gdy leżałam na sofie i oglądałam Gossip Girl. Niczego nieświadoma, ruszyłam powoli na korytarz i, nie patrząc nawet przez wizjer, otworzyłam drzwi.

Mogłam spojrzeć w ten cholerny wizjer!

Na korytarzu stał Kajetan z przyklejonym do twarzy swoim irytującym, świadczącym o jego wyższości nade mną uśmiechu.

- Jest i nasza księżniczka - usłyszałam jego obrzydliwy głos, kiedy mijając mnie, ruszył w głąb mieszkania.

Całe dotychczasowe  krótko trwające szczęście szlag trafił.

Chwiejnym krokiem ruszyłam za Kajetanem.

Ten zatrzymał się w kuchni a po chwili odwrócił się w moją stronę.

- Zrób mi kawę. - Usiadł na krześle, gdzie jeszcze przed godziną siedział szczęśliwy Bruno. - Strasznie zmarzłem.

Nie ruszyłam się. Chciałam tylko by ten koszmar się skończył, żeby Kajetan wyszedł z mojego mieszkania i dał mi święty spokój!

- Dlaczego się mnie uwziąłeś? - zapytałam łamiącym się głosem, który świadczył, że już powoli nie wytrzymywałam. Kajetan uśmiechnął się. Ale nie był to uśmiech piękny i ciepły, taki jaki posyłał mi Bruno.

- Co to za frajer? - teraz to on zadał pytanie. Nie dostawszy odpowiedzi, ciągnął dalej - No ten, co godzinę temu od ciebie wychodził.

- Obserwujesz moje mieszkanie?

- Kim jest ten frajer? - powtórzył pytanie, jakby moje nigdy nie padło. - Twój gach?

- Kim jesteś, żeby nachodzić mnie w moim własnym domu i wypytywać o moje prywatne sprawy? - Dając upust swoim nerwom, wybuchnęłam. 

Dało mi to ulgę. Nie na długo.

- Zły ruch z waszej strony - powiedział, wstając z krzesła. Teraz jego oczy były na wysokości moich. - No już, myszko, dzwoń do niego i powiedz, że to koniec.

- Co? - zdziwiłam się.

- No, wymyśl coś, że go nie kochasz, nie jest dla ciebie wystarczająco dobry... Tylko pośpiesz się, czekam na tą kawę.

Nie wiedziałam co zrobić. Byłam rozdarta, a ten drań stał na środku mojej kuchni, uśmiechał się głupio i domagał się, bym skończyła z Brunem!

- Proszę - wymamrotałam, gdy z bezsilności po policzkach zaczęły płynąć mi łzy. - Kajetan, zrobię wszystko, tylko...

- Więc zakończ związek z tym sukinsynem! - krzyknął, a po chwili wyciągnął ze swojej kieszeni komórkę. - Masz, zadzwoń z mojej. Albo nie, napisz smsa, będzie taniej. - Zarechotał. Nie widząc z ojej strony ani kszty chęci, przekrzywił głowę w lewą stronę i zmrużył oczy. - No chyba nie chcesz, żeby nagranie weszło do internetu.

Wystawił ku mnie dłoń w której trzymał telefon, a ja wybuchnęłam niekontrolowanym, spazmatycznym płaczem. Nie mając wyjścia, wzięłam go od niego  i otworzyłam pole tekstowe wiadomości.

Bardzo kochałam Bruna. Mimo wszystko lepiej byłoby, gdyby wszystko zakończyło się teraz.

Gdy wystukałam te nic nieznaczące, puste i kłamliwe słowa, oddałam Kajetanowi telefon i ukryłam twarz w dłoniach.

- Grzeczna dziewczynka - wymruczał, wsadzając komórkę z powrotem do  kieszeni. Podszedł do mnie i bez żadnego skrępowania i zażenowania, dotknął mojej koszuli, rozpinając guziki, ukazując tym samym mój dekolt.

Odsunęłam się gwałtownie w bok, drżąc na całym ciele.

Zapięłam koszulę.

- Wyjdź - wysyczałam przez zaciśnięte zęby, nie obdarzając  Kajtka nawet krótkim spojrzeniem.

Posłuchał.

Widocznie osiągnął to, co chciał.

* * *

Rozdział krótki, ale mi sie podoba.

I już teraz przepraszam niektóre osoby (Tak, Caro) że nie ma Matiego, Artiego, Majkiego (-ego xDD). Nie mam nic na swoją obronę.

A tak nawiasem mówiąc, wstydzę się. Ech, przedstawiam tu Darrena w takim złym świetle. Wstyd! Kajtek jest zupełnym przeciwieństwem Blaine'a...

Na przeprosiny, gif z Majkim i Lenką hihihihi...

♥