17. Circle.

Zastanów się chwile
Nad tym, że zawsze zmuszasz się do uśmiechu
W środku próby
I wszystko jest dobrze
 I myślę, że już czas
Ta bitwa musi być zwyciężona
 Ale ty odkładasz to na bok
Odkładasz to na bok
Udajesz że odeszło

Niesiony gniewem, przechodziłem właśnie przez korytarz. Miałem wrażenie, że twarze każdego z uczniów wykrzywione w szyderstwie i rozbawieniu zwrócone są w moją stronę.
Patrz, to ten łatwowierny kretyn - słyszałem za plecami szepty. - Pomagier Zuzy! Frajer!
Przyśpieszyłem kroku, a głosy ucichły. Kiedy zdałem sobie sprawę, że to wszystko działo się w mojej głowie, usiadłem na wolnej ławce i ukryłem twarz w dłoniach. To, co mówiła mi Kamila było całkowitą prawdą, ale ja nie potrafiłem tego dostrzec. To jak ją wczoraj potraktowałem, sprawiło, że nie mogłem na siebie patrzeć. Potraktowałem ją okropnie, a ona chciała dla mnie jak najlepiej. Chciała mi pomóc!
Ogromna chęć zemsty znów ogarnęła mną na nowo i wstałem z ławki. Teraz za wszelką cenę musiałem odszukać Gracjana. Przemierzając całą długość korytarza nie panowałem na sobą. Nie mogłem powstrzymać rozkołatanego serca, ani drżących dłoni.
Kierowała mną żądza zemsty.
Kiedy ujrzałem blondyna, niemal sprintem do niego podbiegłem, gwałtownie odwróciłem w moją stronę i niespodziewanie uderzyłem go z pięści w twarz.
- Odbiło ci? - wrzasnął Gracjan, wgapiając się we mnie z szokiem i niedowierzaniem. Nerwowo trzymał się za krwawiący nos.
- Mi odbiło? Ja przynajmniej nie całuję dziewczyny swojego najlepszego przyjaciela - powiedziałem z zaciśniętymi zębami, po czym popchnąłem go na podłogę.
Przerażony Gracjan upadł na zimną posadzkę ze strachem wypisanym na twarzy.
- Przepraszam, stary! Porozmawiajmy o tym. - Wstał powoli. Ale mi ani myślało z nim o tym rozmawiać. Tym razem rzuciłem się na niego, okładając jego twarz pięściami. On nie pozostawał mi dłużny i także kilka razy od niego oberwałem. Poczułem ciepłą ciecz spływającą po mojej brwi, ale nie zamierzałem się poddawać.
Tradycyjnie wokół nas zebrały się tłumy, bo ktoś się bije... To ten Mikołaj od Zuzy! To on! Bójka jednak nie trwała zbyt długo, ponieważ odsunęli nas od siebie jacyś uczniowie z młodszych klas. W tym samym momencie do akcji wkroczył Staszewski i wicedyrektor.
- Zapraszam do mojego gabinetu - powiedział niski mężczyzna, coś po czterdziestce, a historyk tylko uśmiechnął się z satysfakcją.

Na szczęście wszystko skończyło się dobrze - na jakichś pracach na rzecz szkoły i obniżonym zachowaniu. Staszewski stwierdził jednak, że jesteśmy dogłębnie zdemoralizowani i powinno się usunąć nas ze szkoły. Nasz wspaniałomyślny dyrektor był jednak innego zdania.
Nadal siedziałem przy pokoju nauczycielskim nie wiedząc nawet na jaki cud czekam. Po prostu nie chciałem wracać na lekcje, musiałbym znów oglądać Gracjana. I Zuzę. Nie, podziękuję.
- Nie idziesz na matmę? - usłyszałem głos Kamili.
Podniosłem oczy i ujrzałem koleżankę. Ta natomiast zatroskany wzrok utkwiony miała w mojej rozbitej brwi. Pokręciłem głową, w której od razu mi się zakręciło.
Kama usiadła na ławce obok mnie i szeroko się uśmiechnęła.
- Na prawdę dobrze się bijesz.
- Potraktuję to jako komplement.
- To jest komplement - powiedziała.
- Nie idziesz na matematykę?
- A ty? - odpowiedziała pytaniem, odważnie patrząc mi w oczy.
- Obmyślam plan jak stąd zwiać - odpowiedziałem, spuszczając wzrok. - Nie mogę patrzeć na Gracjana, tym bardziej na Zuzę. Nie po tym co mi zrobili. - Odchrząknąłem, po czym nieco poprawiłem się na ławce. - Powinienem cię przeprosić, no wiesz... Za wczoraj.
- Tak, powinieneś - odparła beznamiętnym tonem. - Ale dajmy już temu spokój.
- Dlaczego uparłaś się na to, że Zuza jednak jest perfidna i zła?
Dziewczyna westchnęła głośno.
- Na prawdę chcesz wiedzieć? - spytała, a kiedy kiwnąłem głową, niechętnie kontynuowała. - W pierwszej klasie podstawówki zaprosiła mnie na jakąś piżamowa imprezę. Z początku nie chciałam iść, ale namawiała mnie mama, a poza tym pomyślałam, że to dobry pomysł na ocieplenie naszych stosunków. Jak się myliłam!
- Co się stało?
- Zuzka zaprosiła jeszcze parę innych dziewczyn, które teraz robią za jej świtę - uśmiechnęła się krzywo, przewracając oczami. - Jakoś koło północy, kiedy miałyśmy iść już spać, Zuza przypadkowo - tu zrobiła palcami cudzysłów - oblała mnie wodą w miejsce, gdzie każdy człowiek pomyśli, że popuściłam. I właśnie taką plotkę rozniosła. Wiesz jaki to dramat dla siedmiolatki? A potem szantażowała mnie, wyśmiewały się ze mnie, nie dawały mi żyć.
- To okropne - tylko tyle potrafiłem z siebie wydusić. W tym momencie okropnie było szkoda Kamili, a Zuzę miałem ochotę nadzwyczajnie w świecie zabić.
- Więc Zuzka była jędzą od początku. A kto rodzi się jedzą, na zawsze nią zostaje.
- Na prawdę mi przykro.
- A mi nie. - Wzruszyła ramionami. - Chciałabym teraz zobaczyć jej minę, kiedy nareszcie coś nie idzie po jej myśli.
Zaśmiała się cicho i wzrok utkwiła w podłogę.
- A teraz na prawdę chodźmy na tą matmę - po chwili powiedziała niespodziewanie i wstała z miejsca. Widząc mój kwaśny wyraz twarzy, przewróciła oczami. - Nie przejmuj się ani Zuzą, ani Gracjanem, ani nikim! To łatwe, spróbuj.
Złapała mnie za łokieć i mocno podciągnęła do pionu.
- Chodźmy - powiedziała, ciągnąc mnie w stronę sali od matematyki. - Zuza będzie zdziwiona.

Mateusz akurat siedział w kuchni. Jako, że był piątkowy poranek, usadowił się wygodnie na jednym z krzeseł i powoli, ale starannie lepił pierogi. Kiedy był młodszy i siostra zawsze w piątki gotowały takie danie, a kiedy wracał ze szkoły, zmęczony przyswajaniem wiedzy, rodzicielka stawiała przed nim talerz pełen przysmaku. Ten zwyczaj także i w tym domu nie minął, dlatego w każdy piątek na obiad mężczyzna gotował pierogi.
Nagle do kuchni wszedł Artur.
Mateusz podniósł leniwie jedno oko z ciasta na swojego przyjaciela i od razu zauważył, że coś jest nie tak. Jednak mężczyzna nie odzywał się. Nalał sobie soku pomarańczowego do szklanki i uniósł ją do ust. Nie wypił z niej jednak ani łyka napoju, tylko z powrotem postawił naczynie na blacie. I to z taką siłą, że Mati zdziwił się, iż szklanka jeszcze jest cała, a nie w kilkunastu drobnych kawałeczkach.
To, co zrobił potem Artur wybiło perkusistę z pantałyku. Mężczyzna podszedł do przyjaciela i z całej siły uderzył pięścią w stół, zaledwie kilka centymetrów od głowy Matiego.
- Zostaw. Lenę. w. spokoju - wycedził przez zaciśnięte zęby, robiąc po każdym słowie pauzę. Mateusz, nie wiedząc o co chodzi koledze, przełknął ciężko ślinę, czując się nieswojo.
Przecież nic nie zrobił Lenie. I nie zamierzał robić. Była jego przyjaciółką!
- Przepraszam - wymamrotał, wycierając ręce w ścierkę. - Ale nie wiem o czym mówisz.
Wstał powoli od stołu, a Artur wciąż mierzył go gniewnym wzrokiem.
- To dobrze wiesz - warknął. - Za bardzo się do niej lepisz! A chyba zapominasz, że ona jest moja.
Mateusz parsknął niekontrolowanym śmiechem.
- A ty zapomniałeś, że Lenka nie jest rzeczą, którą możesz sobie przywłaszczyć, albo kupić.
- Odwal się od niej. To moje ostatnie słowo. Albo zostawisz ją w spokoju, albo będziesz musiał się wyprowadzić.
Ton głosu Artura był tak bardzo pretensjonalny i poważny, że Mateusz nigdy by go o to nie posądził. Ale nagle w głowie zapaliła mu się czerwona lampka.
- Bierzesz leki? - zapytał zaniepokojony i podszedł parę kroków do przyjaciela.
- Co to za pytanie? - Artur odgarnął grzywkę z oczy, ale nie spuszczał morderczego wzroku z Mateusza.
- Znów się tak zachowujesz. Nie zapomniałem jeszcze, jak zachowywałeś się kiedy odeszła od ciebie Marlena.
- To było dawno! A ty śmiesz mi to wypominać? - Teraz oddech Artura przyśpieszył pięciokrotnie, a tętno musiało skoczyć mu niemiłosiernie wysoko. Nienawidził, kiedy ktoś przypominał mu o tej kobiecie.
- Martwię się o ciebie - powiedział cicho. Artur tylko pokręcił głową.
Nie dane im było kontynuować rozmowy, ponieważ z zakupów wróciła Lena.
- Hej - krzyknęła od progu. Nikt jednak się nie odezwał. - Jest tam ktoś? Mam ciężkie torby.
Mateusz pierwszy odzyskał trzeźwość umysłu. Ruszył Lence na pomoc i zabrał od niej reklamówki.
- Dziękuję, mój herosie - zaśmiała się, a kiedy weszła do kuchni, ujrzała Artura. - Jest i mój drugi heros - stwierdziła i pocałowała go w policzek.
Ten tylko uśmiechnął się słabo.
- Idę na dworzec - powiedział cicho, a Lena zdębiała, kiedy nawet nie okazał jej odrobiny czułości.
- Co go ugryzło? - zapytała zaskoczona, kiedy trzasnęły frontowe drzwi.
- Nic - skłamał Mateusz i usiadł na krześle.
Doskonale jednak zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli Artur miał nawrót depresji, cały koszmar powróci. I to w mgnieniu oka.

* * *

Mówiłam sobie - w wakacje będzie więcej czasu na pisanie! Ale prawda jest taka, że ta pogoda i książki i seriale i filmy i (najważniejsze!) łózko i muzyka nie pozwalają mi odpalić tych głupich notatek. Jednak kiedy skończyłam w nocy książkę, poczułam taką głupią chęć czegoś napisania. I do części Mikołaja, która miałam napisaną już od dawna, dziś rano dołączyła część Artura i Mateusza.

Mam nadzieję, że chociażby w małej części się podoba.